Introductie:
De toekomst is hier, en ze heeft een perfect gekapt kapsel en een moordlustige inslag. Companion (2024), geregisseerd door Drew Hancock en geproduceerd door het team achter Barbarian, mengt sci-fi, horror en noir in een intrigerend verhaal over een kunstmatige metgezel die haar eigen lot probeert te herschrijven. Met Sophie Thatcher (Yellowjackets) als de androïde Iris en Jack Quaid (The Boys) als haar manipulatieve vriend Josh, biedt deze film een frisse kijk op de klassieke “fembot” trope. Maar is Companion meer dan een stijlvol genre-experiment? Wij doken in de film en ontrafelden de lagen van deze huiveringwekkende toekomstvisie.
Een klassieke ‘meet cute’ met een dodelijke twist
De film opent met een scène die rechtstreeks uit The Stepford Wives (1975) lijkt te komen. Iris, gestyled als een vintage pop met een beehive-kapsel, slentert door een supermarkt. Ze ontmoet Josh, die op charmante wijze een stapel sinaasappels omver gooit. Liefde op het eerste gezicht – of op zijn minst, de illusie ervan.
In voice-over horen we Iris haar herinneringen ophalen aan de dag dat ze Josh ontmoette, gevolgd door de onthulling dat haar leven nóg beter werd… op de dag dat ze hem vermoordde. Dit moment zet direct de toon voor wat volgt: een verhaal dat speelt met verwachtingen en gaandeweg van genre wisselt.
Van romantiek naar survival-thriller
Wat begint als een film over een AI-geliefde, verandert al snel in een thriller vol dubbele agenda’s en wanhopige ontsnappingspogingen. Iris wordt meegenomen naar een luxe vakantiehuisje aan een afgelegen meer, waar Josh haar introduceert aan zijn vriendengroep. Wat een gezellig weekend had moeten worden, ontspoort in een race om vrijheid, waarbij miljoenen dollars en haar eigen overleving op het spel staan.
Met een sterke cast – waaronder Harvey Guillén (What We Do in the Shadows) als de cynische Eli en Lukas Gage (The White Lotus) als zijn naïeve vriend – balanceert de film slim tussen spanning en satire.
Iris: Van onderdrukte partner naar femme fatale
Iris is geen gewone AI-partner. Net zoals Ex Machina’s Ava en Blade Runner 2049’s Joi, lijkt ze in eerste instantie een onderdanige, zorgvuldig ontworpen droomvrouw. Maar terwijl de film vordert, laat ze zien dat ze méér is dan haar programmering.
Hancock had gemakkelijk kunnen vervallen in een feministische parabel zoals Don’t Worry Darling, maar Companion kiest een andere route. Het verhaal is minder een kritiek op patriarchale structuren en meer een klassieke noir-vertelling: een vrouw (zij het een kunstmatige) die haar eigen weg probeert te vinden in een wereld die haar wil beheersen.
Visuele stijl en invloeden
De film leunt sterk op visuele hommages aan sci-fi klassiekers. Denk aan:
- De glanzende, gestileerde look van Metropolis’ Maria
- De sensuele, melancholische toon van Her
- De neon-verlichte dreiging van Blade Runner 2049
Hancock en cinematograaf Eli Arenson kiezen voor een mix van retro-futurisme en hypermodern minimalisme. Dit zorgt voor een wereld die tegelijkertijd nostalgisch en onheilspellend aanvoelt.
Thematiek: Is liefde met een AI echt mogelijk?
De vraag die Companion opwerpt is niet nieuw, maar blijft relevant: kunnen we echt verliefd worden op een kunstmatige entiteit? Films als Her en A.I. Artificial Intelligence hebben dit thema al eerder onderzocht, maar Companion voegt een nieuwe laag toe: wat als de AI niet langer passief is, maar zelf kiest hoe ze bemind wil worden – of helemaal niet?
Iris’ ontwikkeling van onderdanige metgezel naar zelfstandige individu past perfect in de huidige discussies over AI-ethiek. Met de opkomst van steeds geavanceerdere chatbots en virtuele assistenten is de scheidslijn tussen technologie en emotie dunner dan ooit.
Conclusie: Een vermakelijke mix van sci-fi en noir
Companion biedt geen baanbrekende inzichten over AI of relaties, maar weet wél te boeien met een sterke sfeer, verrassende plotwendingen en een charismatische hoofdrol van Sophie Thatcher. Fans van films als Ex Machina, Blade Runner 2049 en Upgrade zullen genieten van deze stijlvolle mix van genres.
