Introductie:
Bij Panda Bytes houden we van een goed comeback verhaal. Denk aan Brendan Fraser in The Whale, Ke Huy Quan in Everything Everywhere All at Once—Hollywood leeft op nostalgie en tweede kansen. Nu is het de beurt aan Pamela Anderson met The Last Showgirl(2024), een film van Gia Coppola die haar terugbrengt in de schijnwerpers.
Maar hoe effectief is deze terugkeer? Krijgen we een diepgaande, ontroerende karakterstudie, of blijft het bij een nostalgische trip langs vervaagde glitter en glamour? Wij doken in deze film en geven je onze eerlijke review.
Pamela Anderson als Shelly: De Laatste Showgirl
Pamela Anderson speelt Shelly, een showgirl die ooit de ster was van Le Razzle Dazzle, een van de laatste klassieke revueshows in Las Vegas. Tegenwoordig is ze niet meer het middelpunt van de spotlights, maar ze houdt de boel draaiende achter de schermen. Haar liefde voor het vak blijft onverminderd groot—zelfs wanneer jongere danseressen haar voorbijstreven en de wereld om haar heen langzaam verandert.
Shelly’s privéleven is minder sprankelend. Haar relatie met haar dochter (Billie Lourd) is afstandelijk, en haar enige echte steunpilaar is Annette (Jamie Lee Curtis), een cynische cocktailserveerster die haar herinnert aan de harde realiteit van Las Vegas. Ondertussen blijft theatermanager Eddie (Dave Bautista), een oude geliefde, op de achtergrond als een veilige haven die misschien toch niet zo bereikbaar is als Shelly hoopt.
Panda Bytes-oordeel: Anderson brengt Shelly tot leven met haar natuurlijke charme en persoonlijke geschiedenis. Maar de film blijft voorzichtig en duikt nooit echt diep in haar psyche.
Een Tragische Spiegel van The Wrestler?
Het is onmogelijk om The Last Showgirl te bekijken zonder de parallellen met The Wrestler(2008) te zien. Beide films gaan over verouderde entertainers die worstelen met de realiteit van hun afnemende relevantie.
Maar waar Darren Aronofsky een rauw, emotioneel portret schetste van Mickey Rourke’s worstelaar, blijft Coppola’s film op veilige afstand. Shelly’s ondergang voelt eerder als een zacht wegebben dan als een harde val. De emotionele impact blijft daardoor beperkt.
Sterk punt: Anderson’s casting als Shelly geeft de film een extra laag authenticiteit. Haar eigen leven weerspiegelt dat van haar personage, wat voor subtiele diepgang zorgt.
Zwak punt: De film durft niet hard genoeg te zijn. Shelly blijft grotendeels een observerende figuur, terwijl haar wereld langzaam om haar heen instort.
Sterke Cast, Beperkte Uitvoering
Pamela Anderson: Een Controle gevoelige Comeback
Pamela Anderson heeft een indrukwekkende aanwezigheid in de film, maar de regie van Coppola beschermt haar iets te veel. Waar The Wrestler genadeloos eerlijk was over Mickey Rourke’s fysieke en mentale strijd, blijft The Last Showgirl subtiel en suggestief. Het voelt alsof de film geen pijnlijke plekken wil blootleggen—wat begrijpelijk is, maar het drama ook minder krachtig maakt.
Jamie Lee Curtis: De Stem van Realisme
Jamie Lee Curtis schittert als Annette, de harde maar liefdevolle beste vriendin van Shelly. Haar scherpe opmerkingen en nuchtere kijk op het leven in Vegas bieden een goed tegenwicht tegen Shelly’s dromerige naïviteit. Curtis brengt humor en realisme, wat de film hard nodig heeft.
Dave Bautista: Zacht maar Onopvallend
Dave Bautista speelt Eddie, de theatermanager en mogelijke tweede kans op liefde voor Shelly. Hoewel hij een natuurlijke warmte brengt, blijft zijn rol grotendeels onderbenut. De chemie tussen hem en Anderson is subtiel, maar de film doet er uiteindelijk weinig mee.
Conclusie: Een Mooie, maar Voorzichtige Laatste Show
Bij Panda Bytes waarderen we de poging van Gia Coppola om Pamela Anderson een waardige comeback te geven. De film is sfeervol en melancholisch, met een sterke hoofdrolspeelster die haar eigen mythe herschrijft.
Maar de film blijft te voorzichtig. The Last Showgirl laat de glinsterende veren van de show zien, maar durft niet onder de laag make-up en glitter te kijken. Voor een echt memorabel comeback verhaal had het script rauwer en gedurfder moeten zijn.
