Hoewel Tulsa King van Taylor Sheridan geen Sopranos is, beheerst het comfortabel in haar eigen huid. Sylvester Stallone speelt de hoofdrol in dit project en levert een indrukwekkende prestatie. Zijn personage Dwight Manfredi is net uit de gevangenis vrijgekomen en moet opnieuw beginnen in een vreemde stad. Het verhaal richt zich op het idee om Stallones schermprésence en macho-man beeld te gebruiken om het onderliggende thema van zichzelf te verbeteren door weer op de been te komen.
Sheridans ervaring en eerlijkheid maken het kijken naar seizoen 1 van Tulsa King tot een genot voor de kijkers, die zeker zullen waarderen de vernieuwde maffia-essenties en een rustieke charme die alleen in zulke verplichtingen te vinden is.
Na 25 jaar in de gevangenis te hebben gezeten, verwacht Dwight, na niet te hebben verklikt, een grootse ontvangst. Maar in plaats daarvan wordt hij naar Tulsa gestuurd om opnieuw te beginnen. Ondanks dat hij een “gemaakte man” is, accepteert Dwight het met een snufje zout en gaat hij verder op zijn nieuwe avontuur. Hij weet snel de loyaliteit te winnen van een eclectische groep die hem trouw is vanwege zijn intelligentie, moed en goedhartigheid. Dwight is recht door zee en Stallone houdt dat deel van zijn identiteit intact. Het grootste deel van zijn dialoog en acties worden grotendeels uitgeput op het uiterlijke waarneembaar.
Er wordt nauwelijks moeite gedaan om Dwights situatie en houding te compliceren, wat een grote impact heeft op hoe we hem zien. Zelfs op 75-jarige leeftijd bezit Stallone nog steeds een aanzienlijke fysieke aanwezigheid. Hij ziet er nog steeds even intimiderend uit, zoals zijn rol vereist, en wordt onze referentiepunt om door de verschillende lagen van de show te navigeren. Zijn grootste prestatie – en tot op zekere hoogte ook die van Sheridan – is om Dwight iemand te maken waarvoor we kunnen rooten, ongeacht wat hij in het verleden heeft gedaan (wat overigens niets te immoreel is). Hij is de soort gangster uit het sprookje waarvan de morele hoogmoed afkomstig is van zijn ego om altijd de baas te zijn.
De serie is eenvoudig te volgen en de personages zijn gemakkelijk te onthouden. Door de basisonderdelen van het genre weg te halen, krijgt Sheridan helderheid, maar dit is ook een risico. Hij weet echter op een opmerkelijke manier zijn kijkers opgewonden te maken over zijn verhaal, zelfs als de inzet niet hoog lijkt. Dwight blijft altijd centraal staan en zelfs zonder zijn vuist op te heffen, weten we dat hij een beest is. Tulsa King wordt nooit vertraagd door extra details en elke nieuwe avenue, personages en verhaallijn wordt soepel deel van het geheel. Het is een beetje ouderwets, maar erg effectief en ook mensen uit verschillende generaties kunnen deze serie waarderen en genieten van de terugkeer van Stallone naar zijn beste vorm. Een tweede seizoen is bevestigd en Paramount heeft zeker een winnaar in handen.
