Introductie:
Bij Panda Bytes houden we van Paul Rudd. Serieus. Zelfs als hij een flater slaat, blijft hij onweerstaanbaar charmant. Hij is de man die nooit ouder wordt, die zelfs de meest banale scène redt met een scheve glimlach en een vleugje zelfspot. Maar zelfs Paul Rudd – Hollywood’s boy next door met een Marvel-pak – heeft niet alleen maar gouden rollen op zijn cv staan.
In dit uitgebreide blogartikel duiken we diep in vier van zijn meest besproken films. Twee knallers die zijn status als publiekslieveling bevestigden (Ant-Man en This Is 40) en twee floppers die we eigenlijk liever vergeten (Dinner for Schmucks en How Do You Know).
Klaar voor een trip langs Rudds filmografie? Zet je schrap – we gaan lachen, zuchten en misschien een beetje facepalmen.
Twee Knallers
Knaller 1: Ant-Man (2015) – De kleine held met een groot hart
Regie: Peyton Reed
Cast: Paul Rudd, Evangeline Lilly, Michael Douglas
Box Office: $519 miljoen wereldwijd
IMDb-score: 7,3
Waarom het werkt
Toen Marvel aankondigde dat Paul Rudd een superheld zou worden, fronste menigeen zijn wenkbrauwen. Paul Rudd? De knuffelige komiek met het eeuwige schooljongensgezicht? Hoe zou híj zich staande houden naast gespierde types als Thor en Iron Man?
En toch… werkte het. Sterker nog: Ant-Man werd een onverwachte hit. Marvel’s keuze voor een lichtere toon, gecombineerd met Rudds onmiskenbare timing, leverde een superheldenfilm op die net zo veel komedie als actie bood.
Rudd speelt Scott Lang, een ex-crimineel met een goed hart en een dochter waarvoor hij alles over heeft. Zijn reis van onwillige held naar volwaardig Avenger voelt oprecht, omdat Rudd hem met warmte en menselijkheid speelt. Geen machogedrag, geen bombast – gewoon een doodgewone kerel die ineens piepklein kan worden en met mieren communiceert.
Hoogtepunten
- De treinbotsing tussen Thomas de Trein en Yellowjacket: Geniaal, komisch en absurd.
- De mentor-relatie met Hank Pym (Michael Douglas): Oud en wijs versus jong en naïef.
- Rudd’s fysieke comedy: Van het stuntelen in zijn pak tot gevechten in een koffer – hij maakt het allemaal vermakelijk.
Waarom het een knaller is
Ant-Man introduceerde een nieuw soort superheld: eentje die niet gedreven wordt door wraak of eer, maar gewoon een tweede kans wil. Rudd’s natuurlijke charme en gevoel voor timing tillen het hele concept omhoog. Geen wonder dat hij inmiddels drie Ant-Man-films op zijn naam heeft staan én lid is van de Avengers.
Knaller 2: This Is 40 (2012) – Midlifecrisis met een knipoog
Regie: Judd Apatow
Cast: Paul Rudd, Leslie Mann, Maude Apatow
Box Office: $88 miljoen wereldwijd
IMDb-score: 6,2
Waarom het werkt
This Is 40 is geen film voor iedereen. Hij is lang, soms onsamenhangend en gaat vooral over praten – veel praten – over getrouwde mensen met kinderen, frustraties en rimpels. Maar voor wie het herkent (of vreest te gaan herkennen), is het pijnlijk, eerlijk én hilarisch.
Paul Rudd en Leslie Mann (in het echte leven de vrouw van regisseur Judd Apatow) spelen Pete en Debbie, een stel dat elkaar liefheeft maar ook tot waanzin drijft. De film draait om alles wat niet Instagram-waardig is: geldproblemen, seksuele frustratie, hormonale pubers en slapeloze nachten.
Rudd blinkt uit in scènes waarin hij niet speelt, maar is. Zijn personage is geen held, geen slechterik – gewoon een man die probeert zijn huwelijk te redden en zijn bedrijf draaiende te houden, terwijl hij heimelijk op het toilet Candy Crush speelt.
Hoogtepunten
- De ruzies die nergens over gaan, maar tóch alles zeggen
- De genadeloze eerlijkheid van de dochters (Maude en Iris Apatow)
- De ‘Butthole man’-scène – absurde humor op zijn best
Waarom het een knaller is
Omdat het lef heeft om niet cool te zijn. This Is 40 laat zien dat het leven messy is, ook als je “alles” hebt. Rudd’s prestatie is zowel komisch als kwetsbaar. En ja, ook herkenbaar voor wie denkt: “Wacht… ben ík dit?”
Twee Floppers
Flopper 1: Dinner for Schmucks (2010) – Tenenkrommend tafelen
Regie: Jay Roach
Cast: Paul Rudd, Steve Carell, Zach Galifianakis
Box Office: $86 miljoen wereldwijd
IMDb-score: 5,9
Wat er misgaat
Alles begint met een intrigerend concept: succesvolle zakenmannen nodigen idioten uit voor een diner – degene met de grootste sukkel wint. Best zwart, best gewaagd. Maar in plaats van satire krijgen we een ongemakkelijke farce met schrijnende humor.
Rudd speelt Tim, een ambitieus zakenman die tegen zijn zin meedoet aan het “sukkel-diner” om promotie te maken. Hij ontmoet Barry (Steve Carell), een sociaal onhandige belastingambtenaar die oprecht denkt dat hij vrienden maakt. Wat volgt is een aaneenschakeling van gênante situaties waarin Barry alles verpest.
Waarom het niet werkt
- De grappen zijn pijnlijk – en niet op een goede manier
- Carell’s personage is zo overdreven dat hij karikaturaal wordt
- Rudd lijkt zichtbaar ongelukkig met zijn rol (en geef hem eens ongelijk)
Er zit geen echte moraal in, geen empathie. Het is alsof de film je vraagt te lachen om mensen met een beperking – zonder reflectie of nuance.
En toch…
Rudd probeert nog iets van emotie in zijn personage te brengen. Maar de film zakt als een soufflé in elkaar. Dit is Paul Rudd op automatische piloot – en dat voelt gewoon niet goed.
Flopper 2: How Do You Know (2010) – Romantiek zonder chemie
Regie: James L. Brooks
Cast: Reese Witherspoon, Paul Rudd, Owen Wilson, Jack Nicholson
Box Office: $49 miljoen wereldwijd op een budget van $120 miljoen (!)
IMDb-score: 5,4
Wat er misgaat
Je zou denken: met een cast als deze kan het niet misgaan. En toch… is deze film het schoolvoorbeeld van hoe veel geld en talent niet automatisch een goede film opleveren.
Reese Witherspoon speelt Lisa, een softbalprofessional die net is ontslagen. Ze belandt in een ongemakkelijke driehoeksverhouding tussen een narcistische honkbalster (Owen Wilson) en een zachtaardige zakenman in crisis (Paul Rudd).
Het verhaal wil charmant zijn, filosofisch zelfs, maar verzandt in trage dialogen en ongeloofwaardige keuzes. Rudd speelt de rol van de goedbedoelende George met zijn gebruikelijke charme, maar zonder enige chemie met Witherspoon.
Waarom het niet werkt
- Rudd en Witherspoon klikken niet — geen vonk, geen spanning
- Jack Nicholson (als George’s vader) lijkt er vooral te zijn voor zijn naam
- De film weet niet of het een romcom of een character study wil zijn
- Té traag, té vlak, té veel gepraat over niets
En toch…
Er zitten momenten in waarop je hoopt dat het goed komt. Een blik hier, een glimlach daar. Maar uiteindelijk blijft er vooral frustratie over.
Paul Rudd: de balans opgemaakt
Paul Rudd is een acteur die het hart op de juiste plek heeft – en meestal ook zijn scripts. Maar zelfs de beste spelers maken fouten. En dat is niet erg. Sterker nog: zijn flops maken zijn knallers des te briljanter.
Want wat we van Rudd leren, is dat charme niet afhangt van genre, budget of regisseur. Het zit in de subtiliteit van zijn spel, de warmte die hij brengt, en het feit dat hij nooit bang is om zichzelf belachelijk te maken.
Tot slot: waarom we Paul Rudd altijd blijven kijken
Of hij nu in een mierennest kruipt, ruzie maakt over cupcakes of per ongeluk een sukkel uitnodigt voor een vernederend diner — Rudd blijft kijkbaar. Hij is de underdog die net zo hard struikelt als wij, maar het altijd met een glimlach doet.
En dat maakt hem niet alleen een goede acteur, maar ook een publiekslieveling.
Dus vertel ons: wat is jouw favoriete Paul Rudd-moment?
Laat het weten in de reacties hieronder en ja, Clueless telt ook gewoon mee.
Bij Panda Bytes blijven we kritisch én verliefd tegelijk. Want soms zit het leven tussen een knaller en een flopper in. Net als bij Paul Rudd.
