Het langlopende, brutale en rauwe game-franchise Twisted Metal transformeert naar een live-action serie voor Peacock, waarmee het zijn grove galgenhumor opschroeft voor een waanzinnige tocht door een Mad Max-achtig dystopisch Amerika.
Een Wereld van Absurditeiten en Hart
Twisted Metal is gek, vulgair en ronduit onbeleefd, maar verrassend genoeg heeft het ook een hart. Het is een mengelmoes van buddy-comedy, sociale commentaar en hilarische chaos. Deze serie is het Zombieland dat we nooit kregen, en het gaat niet alleen om de gelijke toon. Rhett Reese en Paul Wernick, de schrijvers van Zombieland en Deadpool, hebben deze scheve Twisted Metal wereld gecreëerd en geproduceerd.
Niet Alles Lukt
Niet alles in Twisted Metal slaagt. Er wordt veel op het scherm gegooid en vele grappen krijgen hun dag in de rechtbank. Echter, de algehele lachratio is hoog, en de pure waanzin van het uitgangspunt zorgt voor een zeer boeiende reis.
Ontwerpen voor Massa-entertainment
Twisted Metal is zo ontworpen dat het de massa aantrekt en entertaint, met een uitgewerkte en gecreëerde wereld – een werkbare zandbak – voor de personages, inclusief veel diepere achtergrondverhalen.
Het Aantrekken van Game-liefhebbers
Voor degenen die de decennia aan games hebben gespeeld, zal Twisted Metal zeker werken. Maar ook de nieuwkomers worden niet vergeten, de serie is namelijk ontzettend leuk.
De Overstap van Game naar TV
Het is niet alleen Sweet Tooth die de overstap van game naar Peacock heeft gemaakt, maar hij is wel de enige die echt werkt. Het credo hier lijkt te zijn: “In welke wereld kan deze psycho clown bestaan?”
De Waanzinnige Cross-country Carnage
Anthony Mackie, Stephanie Beatriz, Thomas Haden Church en Samoa Joe en Will Arnett zorgen voor een geweldige, waanzinnige cross-country carnage. Samoa Joe’s fysieke aanwezigheid als Sweet Tooth is een waar genot, terwijl Mackie een geweldig beeld geeft van een plezier-minnende dystopische koerier.
Een Wereld Van Klassenstrijd, Racisme en Politiegeweld
Twisted Metal weet op effectieve wijze zwaardere thema’s zoals klassenstrijd, racisme en politiegeweld in te weven, wat zorgt voor een nog subversiever wending.
Mackie en Beatriz
Mackie en Beatriz spelen personages waar je voor juicht, maar je houdt er ook van om te zien hoe ze in onmogelijke situaties terecht komen. Ondertussen zorgen Church en Joe/Arnett voor de “orde” en “chaos” op de open weg, wat zorgt voor een geloofwaardige kruitvat van geweld op elk moment.
Conclusie
Twisted Metal is absurd en hilarisch op precies de manier die je wilt van een dystopische Cannonball Run. Ja, het past bij de grove humor van de games, maar meestal springt het daar vanaf en creëert het zijn eigen donkere en scheve verspilde landgevoelens. De serie is zo dom, zoals alleen slimme mensen dat kunnen bereiken.
