Vergeten meesterwerken, obscure pareltjes en één havik met een synth-soundtrack
We schrijven 1985. De kapsels waren hoog, de jeans zuurgewassen en als je een film wilde kijken, moest je hopen dat niemand het videobandje had teruggespoeld naar halverwege. Het was een tijd waarin blockbusters zoals Back to the Future en The Goonies alle aandacht opslokten, terwijl andere films stilletjes hun plek op het tweede schap van de videotheek vonden. Films die je misschien wel zag, maar snel weer vergat. Of erger: nooit hebt gekeken.
Maar bij Panda Bytes geloven we in tweede kansen. Want sommige films hebben tijd nodig. Tijd om te rijpen, om herontdekt te worden en om opnieuw te verrassen. Wij gingen terug naar 1985 — gewapend met een VHS-reiniger en een flinke dosis nostalgie — en vonden vijf films die je nu met heel andere ogen zult bekijken.
- Ladyhawke – Middeleeuwse magie met een synthsausje
Regie: Richard Donner
Met: Rutger Hauer, Michelle Pfeiffer, Matthew Broderick
Je herinnert je misschien de havik. Of de bizarre mix van fantasy en jaren ’80 rock. Maar wat Ladyhawke écht bijzonder maakt, is het tragische liefdesverhaal in de kern. Twee geliefden, door een vloek gescheiden: hij wordt ’s nachts een wolf, zij overdag een havik. Samen, maar nooit tegelijk mens. Poeëtisch, toch?
De film werd destijds gemengd ontvangen — vooral de soundtrack zorgde voor opgetrokken wenkbrauwen — maar vandaag voelen die synthklanken als een retro-knuffel. Voeg daar een jonge, chaotische Matthew Broderick aan toe als komische sidekick en je hebt een film die vreemd, charmant en onvergetelijk is.
Waarom herzien?
Ladyhawke is uniek. Niet perfect, maar vol hart en visuele pracht. En Michelle Pfeiffer zwevend door de Italiaanse Alpen? Altijd een goed idee.
- To Live and Die in L.A. – Neon-noir vol paranoïde spanning
Regie: William Friedkin
Met: William Petersen, Willem Dafoe
Soms moet je een beetje vies worden om het goede te doen. Dat is ongeveer de filosofie van deze ondergewaardeerde thriller. In een broeierig Los Angeles volgt een geheime dienst-agent het spoor van een geraffineerde vervalser (Willem Dafoe op z’n sinisterst). Wat volgt is een duistere afdaling in obsessie, macht en morele grijsgebieden.
Met een opzwepende score van Wang Chung (ja, echt), een legendarische achtervolgingsscène die The French Connection naar de kroon steekt, en een ongepolijst, rauw randje dat zelfs nu nog schuurt, is deze film pure jaren ’80 noir op z’n best.
Waarom herzien?
De stijl is tijdloos, de sfeer broeierig en de boodschap akelig actueel: soms zijn de good guys net zo gevaarlijk als de bad guys.
- The Return of the Living Dead – Zombies met punkrock en zwarte humor
Regie: Dan O’Bannon
Met: Clu Gulager, James Karen, Thom Mathews
Zombies die hersenen eten terwijl de soundtrack vol punk en new wave door je speakers knalt? Ja hoor, welkom bij The Return of the Living Dead. Deze film nam het zombiegenre, dat in 1985 al behoorlijk stijf was geworden, en gaf het een absurde, anarchistische injectie.
Met rottende lijken, een flinke dosis satire en één van de beste oneliners uit de horrorwereld (“Send more paramedics”), is deze film een cultklassieker die zichzelf nooit serieus neemt — en daardoor alleen maar leuker wordt.
Waarom herzien?
Deze film is nog steeds hilarisch, smerig en verrassend slim. Perfect voor fans van Shaun of the Dead die willen zien waar die film z’n inspiratie vandaan haalde.
- Mishima: A Life in Four Chapters – De mooiste film die je nooit zag
Regie: Paul Schrader
Soundtrack: Philip Glass
Met: Ken Ogata
Een biografische film over de Japanse schrijver Yukio Mishima klinkt misschien als huiswerk, maar Mishima is een audiovisueel kunstwerk. Schrader (die ook Taxi Driverschreef) verweeft het leven van Mishima met scènes uit zijn romans, in drie verschillende visuele stijlen — en alles begeleid door een hypnotiserende score van Philip Glass.
Het is een film over schoonheid, destructie, zelfexpressie en controle. Zwaar? Zeker. Maar ook wonderbaarlijk gelaagd, emotioneel en cinematografisch briljant.
Waarom herzien?
Omdat deze film tijdloos is, op het randje van kunst en cinema balanceert, en laat zien hoe film ook een poëtische vorm van denken kan zijn. Dit is geen popcorn film — dit is een film die je ziel bijblijft.
- Runaway Train – Existentiële actie op rails
Regie: Andrei Konchalovsky
Met: Jon Voight, Eric Roberts
Twee ontsnapte gevangenen belanden op een onbemande trein die almaar sneller rijdt door het besneeuwde Alaska. Wat begint als een simpele ontsnappingsfilm, verandert in een intense, bijna filosofische parabel over vrijheid, lotsbestemming en overleving.
Jon Voight geeft een van zijn krachtigste rollen ooit als de geharde outlaw Manny, terwijl Eric Roberts als naïeve sidekick een verrassend emotionele tegenhanger biedt. En dat alles tegen een decor van bevroren landschappen en industriële horror.
Waarom herzien?
Het lijkt een actiefilm, maar is in wezen een Griekse tragedie vermomd als treinrit. Met nominaties voor meerdere Oscars en een tempo dat vandaag de dag nog steeds moeiteloos meesleurt.
Tot slot: het jaar waarin niemand keek, maar iedereen iets miste
1985 was meer dan alleen flux-capacitors en dansen in bibliotheken. Het was ook het jaar waarin filmmakers risico’s namen, genres mengden en verhalen vertelden die hun tijd vooruit waren — of simpelweg niet begrepen werden in hun tijd.
Bij Panda Bytes graven we graag die films op. Niet uit nostalgie alleen, maar omdat ze ons iets vertellen over wat film wás en wat het nog steeds kán zijn. Over hoe goed verhaal, lef en originaliteit soms pas echt opvallen als de hype is gaan liggen.
Welke vergeten film uit 1985 moet volgens jou op deze lijst?
Heb je nog een persoonlijke favoriet uit dat jaar? Een film die je koestert, of er juist eentje waarvan je dacht: “Waarom praat niemand hierover?” Laat het ons weten in de reacties of tag ons op socials met jouw vergeten parel. Wie weet belandt die wel in onze volgende lijst.
Tot die tijd: spoel die VHS terug en geniet. De jaren ’80 zijn nog lang niet klaar met ons.
