Introductie:
In The Chair Company, de nieuwste HBO Max-serie van Tim Robinson en Zach Kanin, wordt ongemak niet vermeden maar omarmd, geknuffeld en vervolgens op scherp gezet. Wat begint als een licht absurdistisch kantoordrama verandert in een spiraal van paranoia, existentiële angst en familiedrama, alles met de kenmerkende wrange humor die fans van I Think You Should Leavezullen herkennen.
Bij Panda Bytes zijn we niet snel uit het veld geslagen maar deze serie sloop ons. Op de best mogelijke manier.
Een recensie van discomfort: wat is The Chair Company?
The Chair Company is geen gewone comedyserie. Het is een pijnlijk herkenbare dissectie van moderne angst, verteld via het personage Ron Prosper, een projectontwikkelaar die na een gênant incident op het werk volledig doordraait. Wat begint als een klein voorval, een botsing met een collega of een rare opmerking bij de lunch, groeit uit tot een allesverslindende obsessie.
Ron raakt overtuigd van een samenzwering binnen zijn bedrijf. Hij ontdekt informatie over een mysterieuze firma genaamd The Chair Company die misschien helemaal niet bestaat. Hij begint patronen te zien, zoekt naar bevestiging online, herkauwt elk gesprek dat hij voert. Van CEO’s die nergens online te vinden zijn tot documenten die nergens sporen achterlaten: Ron ziet overal rook. En dus moet er vuur zijn, toch?
Het beklemmende is dat deze zoektocht geleidelijk verloopt. Eerst is er twijfel, dan verwarring, daarna overgave. Ron verdwijnt langzaam uit zijn eigen leven terwijl hij probeert iets, alles, te verklaren.
Familie op de tweede plaats: als je hoofd je huis verlaat
Thuis merken ze dat Ron verandert. Zijn vrouw Barb (Lake Bell) heeft haar eigen dromen opgeofferd voor een mislukt designproject en kijkt toe hoe haar man verdwijnt in zijn digitale rabbit hole. Hun dochter Natalie (Sophia Lillis) is meer bezig met haar bizarre droomhuwelijk in een spookhuis dan met haar ouders, terwijl zoon Seth worstelt met drankgebruik en prestatiedruk.
Wat ooit een normaal gezin leek, implodeert. Niet door schreeuwende ruzies maar door stilte, afstand en ontweken blikken. Het gezin leeft langs elkaar heen, net zoals veel gezinnen in het echte leven.
Ron voelt zich nutteloos en overbodig. Maar zijn complot geeft hem richting en een doel. Zijn speurtocht is een affaire, niet met een andere vrouw maar met de waarheid of tenminste zijn versie daarvan. Het is verslavend.
Geen visueel diagram, wel een duidelijke val
De mentale reis van Ron verloopt in stappen die te logisch aanvoelen om niet herkenbaar te zijn. Het begint met een klein voorval dat hij niet kan loslaten. Vervolgens let hij overdreven op de signalen van collega’s die volgens hem iets verbergen. Zijn onderzoek online voedt zijn verdenkingen. Hij stuit op vreemde bedrijfsgegevens, onvindbare mensen en documenten die voelen als rookgordijnen. Langzaam maar zeker groeit zijn fixatie uit tot volledige overgave. Zijn familie vervaagt, zijn werk wordt irrelevant, zijn eigen logica is de enige waarheid die telt.
Robinson zoals we hem niet eerder zagen
Tim Robinson blijft trouw aan zijn kenmerkende stijl maar tilt deze in The Chair Company naar een ander niveau. Zijn herkenbare hysterische uitbarstingen zijn er nog steeds, maar wat vooral opvalt zijn de stiltes. De momenten waarin hij niet schreeuwt, maar slechts kijkt, twijfelt, zwijgt en je als kijker met hem mee in het diepe trekt.
De regie van Andrew DeYoung versterkt dit door de absurditeit altijd net binnen de perken te houden. Het is precies op het randje van geloofwaardig, waardoor de satire harder aankomt. De situaties zijn bizar maar nooit volledig losgezongen van de realiteit. Dat maakt het zo verontrustend en grappig.
Waarom The Chair Company blijft hangen
Wat deze serie echt bijzonder maakt is de combinatie van ongemak, humor en oprechte tragiek. Elke aflevering weet de spanning iets verder op te voeren. Geen goedkope schrikmomenten of makkelijke grappen, maar gelaagde scènes waarin personages worstelen met wie ze zijn, wat ze willen en hoe ze ooit zover gekomen zijn.
The Chair Company is een spiegel voor iedereen die ooit een te gênante e-mail heeft gestuurd, zich wekenlang zorgen maakte over een opmerking van een collega of een Google-rabbit hole in dook op zoek naar de echte waarheid.
Het is tragikomisch, pijnlijk en angstaanjagend actueel. De serie laat zien hoe makkelijk het is om jezelf te verliezen in je eigen gedachten. Hoe een klein voorval kan uitgroeien tot een allesbepalende obsessie. En hoe we ondanks alles blijven zoeken naar zingeving, zelfs als die betekenis verzonnen blijkt.
Waarom je deze recensie op Panda Bytes gelezen móét hebben
Bij Panda Bytes volgen we niet alleen de nieuwste releases, we doorgronden ze ook. The Chair Company verdient die verdieping. Deze recensie is geschreven voor iedereen die meer wil dan alleen de synopsis of een cijfer. We willen weten: waarom raakt dit ons? Waarom lachen we, en waarom blijft dat lachen soms steken?
En natuurlijk zijn we benieuwd naar jou:
Welke onbenullige gebeurtenis heb jij ooit zó groot gemaakt in je hoofd dat het je nachten wakker hield?
Laat het ons weten in de reacties of stuur ons een berichtje via socials. Misschien is het minder raar dan je denkt. Of juist precies raar genoeg voor een nieuwe Tim Robinson-serie.
Conclusie: Een van de beste series van het jaar
The Chair Company is ongemakkelijk briljant. Een wrange, geestige en empathische blik op moderne vervreemding. Het is een serie die pijn doet maar ook lucht biedt. Zoals de beste comedy’s dat doen.
Beoordeling Panda Bytes: 9,2/10
Vanaf 12 oktober te zien op HBO Max. Elke week een nieuwe aflevering. Genoeg tijd dus om erin te verdwijnen, net als Ron.
Blijf kijken. En blijf twijfelen. Maar check voor de zekerheid even of The Chair Company wel echt bestaat.
Volg Panda Bytes voor meer eerlijke, diepgaande recensies die net even verder durven kijken. Want achter elke stoel schuilt een verhaal.
